“Resta ‘nsèma a me, resta ‘nsèma a me
ta se te la me sula stèla,
sé che so gelùs, e se so gelùs
l’è perchè ta se part de me.
Ta pö mia ‘nda via, ta pö mia ‘nda via
e desfà sö chesta famìa,
e fas rider dré, e fam rider dré
e pirdì apò ‘l rispèt de töcc”.
La sintìe quasi töcc i dé
che lü ‘l saìa de èser nervus,
che però ‘l ma vulìa amò be,
de mia sercàga sul i difècc,
che me sögöte a pianzim adòss
e a menàla sö e a tontognà
e quan che lü ‘l ria a casa straolt
almeno ché ‘l völ sintìs el padrù.
Ga noi culpa me, ga noi culpa me
se la sò vita l’è ‘na guèra,
pöde faga chi, pöde fa chi me
se ‘l ve a casa col müs per tèra
e se ‘l ga biìt, iga ‘n po biìt
l’è normal per ön òm de scórsa,
se ‘l ve a casa ciòc, se ‘l ve a casa ciòc
mai seràga söl müs la porta.
Le sintìe sö quasi töcc i de
le sò usàde, le sò resù,
e per fale amò piö pesà
el ma zontàa el rèst cole ma
e se scapàe da me fredèl
con sö ‘l regàl d’ön bel morèl
i ma disìa “ta l’e stigàt,
làsel sorà, fal mia egnì mat”.
“Aschet mia a ‘nda via, àschet piö a ‘nda via,
so ‘l tò òm, so mia fat de preda,
ma saró ‘ncasàt, ma so ‘nnamuràt,
l’è ‘na pasiù che ma ciapa ‘l co”.
L’era ‘n po stranìt, forse ‘l s’è pintìt,
coi öcc löster la barba fada.
L’era ‘nnamuràt e me l’o molàt,
el m’a fat quasi compasiù.
Ma pasa ‘n mes e lü l’è amò chèl
piö sospetùs, piö bastardèl.
El parla poc ma ‘l fa ‘nda le ma,
el völ che reste seràda ‘n ca.
El ma fa véder ön butigliù
pié de benzina, con sö ‘l me nòm.
El dis che l’serf per scaldà i òs
ala slandrùna che pröa a lasàl.
Ma l’è finìda, ura l’o calmàt
prima che ‘l pasàes a vie de fat.
L’o teàda föra, i è stade asé...
quac gose de cianuro ‘n dèl sò cafè.